Baudolino

Product Information

Please be noted that I did not include some well known mythical creatures such as unicorns and satyrs. Furthermore, some of the creatures were either completely made up or barely mentioned in the refrences. kolaylaştırmak adına, basitten başlayıp zora doğru gidelim. Baudolino kırk bölümden oluşan bir roman. Roman Baudolino'nun Niketas'ı bulması ve ona hikayesini anlatmasıyla başlıyor ve devam ediyor. Tipik bir postmodern roman olduğunu kolayca söyleyebiliriz. Hem anlatım biçimiyle, metinlerarasılıkla vs. hem de ele aldığı konuyla. Nedir ele aldığı konular? Benim görebildiğim kadarıyla birkaç meselenin etrafına kurulmuş bir roman Baudolino. İlki, kitapta sürekli gördüğümüz, her şeyin bu eksende devam ettiği izlek, post-truth meselesi. gelelim spoiler'lı kısma. Burada Tatar Çölü'nden de bahsedeceğim, mümkün olduğunca spoiler vermeyeceğim ama yine de uyarayım. Discuss how, if at all, Baudolino the character both embodies and transcends the many paradoxes at work in Baudolino the novel: sacred and profane Benim en sevdiğim Eco romanı Önceki Günün Adası, bu kitabı okuduktan sonra hala o diyebilirim. Ama yine de Eco metne her zamanki gibi hakim, bazen bu hızı yadırgasam da, bu anlatım biçimini diğerine tercih etmeyecek olsam da, bu romanın da son derece ustalıkla yazıldığını kabul etmek gerekiyor.

Burada konuyu kitabın en önemli meselesi olduğunu düşündüğüm Rahip Johannes'in krallığının aranmasına bağlamak istiyorum. Bu izlek, her satırıyla bana Buzzati'nin Tatar Çölü romanını çağrıştırdı. Tatar Çölü'nde kısaca, askerler Bastiani kalesine atanıyor ve tamamen anlamsız bir yere konumlanmış bu kalede vakit öldürüyorlar. Ama her daim kalede düşman Tatar askerlerinin geleceği söylentisi kulaktan kulağa yayılıyor ve kaleden de bu sebeple insanlar bir türlü ayrılamıyor. Buzzati, son derece etkileyici bir hikayeyle insanın hayattaki anlam arayışını irdeliyor Tatar Çölü'nde. Anlamsız bir kalede, çaresizce görevlerini yerine getirmeyi bekliyor askerler, sürekli "bir şeylerin", hayatı anlamlı kılacak, her şeyi açıklığa kavuşturacak olayların olacağını sabırla ve inançla arzuluyorlar. Ich mochte den Witz und die philosophischen Gedanken der Geschichte. Wie Eco sich über die Geschichtsschreibung lustig macht ist wirklich köstlich. Eco greift bis heute ungeklärte Ereignisse wie die Heiligsprechung Karl des Großen, den Tod Barbarossas oder wie die heiligen drei Könige im Kölner Dom überhaupt als diese identifiziert werden konnten, auf und präsentiert sie als banale Ideen Baudolinos. Da Baudolino selbst jedoch immer wieder betont ein geborener Lügner zu sein, kann man auch seinen Geschichten nur bedingt Glauben schenken. Anlatım yöntemleri ve anlatıcı sık sık değişir. Kitap yer yer Baudolino’nun ağzından anlatılsa da çoğunlukla üçüncü şahsın dilindendir. Karakterlerin her biri başarılı kişilik ayrımlarına ve detaylarına sahip. Baudolino’dan sonra en dikkat çekici karakter Abdül. Abdül’ün romantik ama bir o kadar da dramatik hikayesi Baudolino’nun hikayesiyle beraber akar. Abdül kitabın şarki unsurlarını daha sıcak, daha içten hale getirir. Ancak umberto eco, tıpkı Gülün Adı’nda olduğu gibi bunda da bize tamamıyla gerçekçi bir orta çağ atmosferi sunmaz; bunun yerine düşsel bir serüvende kahramanlarla beraber sürüklenir dururuz. Johannes'in krallığında bir "ayna hikaye" ile karşılıyoruz böylece. Batı, kendisine uzak olan doğuyu masallaştırırken, doğu, aynı şeyi batı için yapıyor. Batı, anlamı kendisine uzak olan doğuda ararken, doğu, aynısını batı için yapıyor.While the novel begins with a more historically accurate setting and plot, as the quest progresses the story become increasing fantastical. At the end of the journey, it crosses into pure fantasy. One basis that people like St. Anslem, and St. Agustine built their arguments for God's existence upon, is that if we can conceive of something greater than anything, then surely that thing exists! Well, why not the same with stories themselves? If we can think of a story that is grander, and more epic than anything, shouldn't that story be true too?

This is the time of the Crusades and, tongue-in-cheek, Eco acquaints us with the origin of sacred relics. At one time the expedition is carrying six heads of John the Baptist for barter. Unii au găsit defecte acestui roman de aventuri mai mult sau mai puțin închipuite. Printre ei, prozatoarea A.S. Byatt. E treaba ei și a lor. Și eu mi-aș fi dorit ca acțiunea să fie mai simplă, iar digresiunile „teologice” mai scurte. Am apreciat umorul personajului. Oricum, romanul lui Umberto Eco m-a amuzat și acum, la 15 ani de la prima lectură... Gagliaudo Aulari, legendary saviour of Alessandria, and his wife, who are Baudolino's biological parentshere, you can access an encyclopedia of Baudolino refrences which I have gathered with the help of my friends and fellow co-readers. This list includes descriptions and links to almost all of the characters, historical events, expressions, languages and more, found throughout the book. Kitabın sonunda Baudolino'nun Rahip'in krallığını aramaya devam etmesi anlam arayışının vazgeçilemezliğini bize anlatıyor diyebilirim ama.

Baudolino'nun yalanlarının -bir noktaya kadar- gayet bilinçli ve şuuru açıkken söylendiğini görebiliyoruz kitapta. Bir gerçeğin olduğunu biliyor, ama gerçeğin dünyada yeri yok, çünkü gerçek hiçbir zaman dile getirilemeyecek kadar şahsi ve karmaşık. Bunun için her şey, bütün iletişimler, diplomasiler, planlar herkesin yalan olduğunu bildiği planlı yalanlardan meydana geliyor. Sonda anlatılan Friedrich'in ölümü ve Şair ile yaşananlar için bir açıklama geliştirmekte de zorlanıyorum. Eco'nun böyle bir şaşırtmacayı olduğu gibi, sadece şaşırtmaca olsun diye yaptığını sanmıyorum. Babasını öldüren ve annesiyle öpüşen Baudolino'nun Oedipusvari hikayesiyle ilgili başka bir yorum da getirilebilir ama artık orasını başka okumalara bırakıyorum. Niketas is amazed by his language genius, speaking many languages he has never heard, and on the question: if he is not part of the crusade, who is he? Baudolino begins in 1204. Baudolino (short for Baudolino of Alessandria) ventures to Constantinople, unaware of its recent developments: the city has been ravaged in the course of the Fourth Crusade. Baudolino meets the Greek Byzantine official Niketas Choniates and saves his life. Niketas is impressed by Baudolino’s almost supernatural command of many languages, several of which he has never heard. He asks Baudolino how he knows so many languages and demands to know whether he is part of the crusade. In response, Baudolino tells him his whole life story. Umberto Eco also uses the medieval myth of "Prestor John" as a large part of the story (which is basically a grail-type myth (also in the book!) telling of a wonderful land on the other side of the world ruled by the pious christian king, Prestor John).Die letzte Hälfte gleitet dann ins Phantastische ab, was ich überhaupt nicht erwartet habe. Es hat mir aber gut gefallen, besonders da ich mir immer wieder überlegt habe, welche realen Völker, Personen, Orte etc. Baudolino hier beschreiben könnte. Lediglich einige Passagen der Reise in den Orient und die ausschweifenden Diskussionen über die verschiedenen christlichen Glaubensansichten haben mich ermüdet. Andere philosophische Gedanken wiederum fand ich sehr interessant, so treffen Baudolino und seine Freunde während ihrer Reise durch den unbekannten Orient auf ein pazifistisches Volk, das keinerlei Besitztum hat und quasi von Luft und Liebe lebt. Baudolino's Gefährten fühlen sich hier so wohl, dass sie am liebsten bleiben würden, doch sind sie zu sehr an den Luxus der Zivilisation gewöhnt, oder wie es einer der Freunde formuliert : Saint Baudolino, a historically-attested hermit of the eighth century, is the Patron Saint of Alessandria, and thus it would be natural for a boy born there to bear his name. După aventuri nenumărate, ajuns în 1204 în Bizanț, Baudolino se chinuie zile întregi să-l convingă pe nobilul Niketas, cancelarul imperiului, că e un mincinos fără pereche. Ba încearcă să-i convingă și pe alții că nu se cuvine crezut pe cuvînt. Și credeți că reușește? Nici gînd. Baudolino minte pînă și cînd se jură că minte... Umberto Eco’s novels are the Harvard doctorate to Dan Brown’s middle school nonsense. Whereas Brown fascinates the masses with half-truth historical art and religion, Eco is a stunning scholar, simply overwhelming the sophisticated reader, pleasurably, with ancient languages (“Ave, evcharisto, salam” (376)) and (sometimes arcane) belief systems. His characters may not be as deep or personable as less ambitious novels (“I decided that if this was my fate, it was useless for me to try to become like other men.” (232)), and Eco plots can be circuitous; but he captures the daily experience of the times, alongside subtle, grand points of semiotics (“There are no stories without a meaning.” (12)) and theology.