Superman Year One

Product Information

Superman: Year One is not in the main continuity and is, in fact, the origin story of the Superman from TDKR. There are some good parts in the first third of the book and the coloring is vibrant, but that is all. The writing is dreadful, the art hideous. Wordy and boring with pompous captions all over the place, out of character, way too long for what it’s worth (nowt). I can’t believe the guy who was my absolute reference in the 80’s could fall down so hard. Miller has lost his mojo; for good it seems.

I’ve said this a million times. My father told me, “Get used to the fact that there’s somebody better than you anywhere in the world. You’re not going to be the best artist in the world, so just accept it and then do the best you can.” I’m too busy trying to keep it on schedule, get it done on time, make sense of it, and not look stupid. “Don’t F this up.” Was the famous words of an astronaut. “Oh, lord, don’t let me F this up.” That’s the feeling I had when I was starting. The part that takes place in Atlantis was also really nice. I specially love it builds up its glorious reveal slowly with Clark swimming deeper and deeper to the bottom of the sea.But what all this says to me is that, when it comes to certain creators and certain books, DC Comics is happy to allow political subtext become text. This sits in contrast to Marvel Comics. No orange skulls, only red Miller στα δύο πρώτα τεύχη δεν είναι τόσο οι επιλογές του για τον Clark (αν και χωράει αρκετή συζήτηση ο ουδέτερος τρόπος αντιμετώπισης του αμερικάνικου στρατού), όσο το γεγονός ότι αποτελούν ως επί το πλείστον τυπικές ιστορίες, που ακολουθούν τα κλασσικά μοτίβα του είδους τους, στα οποία η παρουσία του Clark μοιάζει σε στιγμές σχεδόν διακοσμητική. Ειδικά το πρώτο τεύχος είναι μία τυπική teen αφήγηση, που διαδραματίζεται σε ένα σχολείο της αμερικάνικης επαρχίας. Οι έρωτες, οι φιλίες, οι αντιζηλίες, το bullying και το αμερικάνικο ποδόσφαιρο είναι κάποια απ’ τα βασικά συστατικά του τεύχους. Ο Clark γίνεται φίλος των πιο ντροπαλών παιδιών, εκείνων που συχνά περνούν απαρατήρητα απ’ τους σχολικούς διαδρόμους και που μετατρέπονται στους κύριους στόχους του bullying απ’ τις βίαιες παρέες των σχολείων. Έτσι ο Clark, χωρίς να θέλει να αποκαλύψει τις υπερφυσικές ικανότητές του, γίνεται υπερασπιστής των φίλων του και εχθρός των τραμπούκων. Miller είναι ότι σε κάθε φάση της ζωής του Clark τον συνδέει και με ένα διαφορετικό ερωτικό ταίρι. Ενώ εμείς έχουμε στερεοτυπικά συνδεδεομένο τον Clark Kent με τη Lois Lane, ο Miller θέλει να μας διηγηθεί το παρελθόν του ήρωα και να μας υπενθυμίσει ότι είναι απόλυτα φυσικό ο Clark να είχε ερωτικές περιπέτειες και πριν φτάσει στη Metropolis και γνωρίσει τη Lois. Έτσι κάθε τεύχος συνδέει τον Clark και με μία διαφορετική γυναίκα, ενώ προφανώς στο τρίτο τεύχος κάνει την εμφάνισή της για πρώτη φορά η Lois, αλλά και η Wonder Woman, η οποία επίσης έχει υπάρξει ερωτική σύντροφος του Superman σε κάποιες comic ιστορίες του παρελθόντος. Βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι ο έρωτας του Clark για την Lois έδωσε την ιδέα στον Tom Taylor να δημιουργήσει το Injustice, μία σειρά comics όπου με αφορμή την δολοφονία της Lois ο Superman μετατρέπεται σε βίαιο δικτάτορα που προσπαθεί να επιβάλλει την εξουσία του σε όλο τον πλανήτη. origin ιστορίας του Superman γίνεται πολλές φορές με τρόπο ασταθή και βιαστικό. Στιγμές όπως η «υιοθεσία» του Clark απ’ τους Kent ή ο σχηματισμός της Trinity εκτυλίσσονται μέσα σε ελάχιστα καρέ, ακολουθώντας έναν γρήγορο ρυθμό που αφήνει πολλά κενά, μοιάζοντας να έχει μπει η αφήγηση σε fast forward. Ίσως αυτή είναι και μία συνέπεια του reboot μίας ιστορίας από αυτές που γνωρίζουν πλέον οι πάντες.

Imagine if someone wrote the Superman, Batman, and Wonder Woman in the absolute worst possible ways. Superman as an arrogant ultra-strong, amazing alien to be looked up to who is motivated almost entirely by a sense of morality that isn't explained even partially, and who is a ladies' man almost to a fault. Batman as an illogical, arrogant vigilante who exists almost exclusively to be a foil for Superman. Wonder Woman as a five-second character who lusts after Superman with the fire of a thousand suns. Literally, that's her whole thing. It's so weird and offended me partly because it was such a long read to be this bad. The writing only deserves two stars, but I'm giving one extra for John Romita Jr.'s art. His last few years at Marvel resulted in less than stellar work from him. I think you could tell that he was dissatisfied working there. Even though he started on Superman after first coming to DC, this work seems much better: his anatomy has improved, eliminating those long and thin body limbs as well as reducing the number of "scratches/hashmarks", resulting in a much cleaner style. This may simply be to Miki's inking. A Mind-Switch in Time • Brainiac • Superman: The Coming of Atlas • Death of Superman • Doomed • For the Man Who Has Everything • Funeral for a Friend • Kingdom Come • Krypton No More • Last Son • Maelstrom • New Krypton • Public Enemies • Reign of Doomsday • Reign of the Supermen • Revenge • Superman and the Legion of Super-Heroes • The Final Days of Superman • The Great Phantom Peril • The Supergirl from Krypton • The Third Kryptonian • Two for the Death of One • Up, Up and Away! • Warworld • Whatever Happened to the Man of Tomorrow? • Who Took the Super out of Superman! And the rest is just rehashing the familiar story: Metropolis, journalism, Lois, Lex, yadda yadda yadda, the end. It’s such a boring book. Year Two features Superman's fight against the Green Lantern Corps and Harley Quinn joining the Insurgency.It's also worth noting that it looks like this version of Baby Clark mind controlled the Kents into adopting him. A place for fans of DC's comics, graphic novels, movies, and anything else related to one of the largest comic book publishers in the world and home of the World's Greatest Superheroes! There’s a couple of scenes in the second issue. I absolutely loved the boot camp and the BUD/S training in the second issue, because I got to reference these heroes. I’m a big fan of the military, and I got a chance to draw San Diego in it. But there’s a scene at the end of the third issue that I get a chance to draw a couple of characters with Superman that is one of the better moments in my career. It’s great, and the choreography of the action is fun, of course. But doing things that I’ve never done before, like boot camp and SEAL training, and the BUD/S training, and playing with that, that these guys don’t know this man’s a super being, except for his drill sergeant, who has an idea there’s something different about this guy. That’s fun to me. Miller χώρισε την ιστορία του σε τρία τεύχη. Στο κάθε τεύχος αφηγείται μία διαφορετική περίοδο των πρώτων χρόνων του Clark Kent στη Γη. Απ’ την πρώτη στιγμή που μωρό – πρόσφυγας έφτασε στη Γη απ’ τον αφανισμένο πλανήτη Krypton μέχρι την ημέρα που ξεκίνησε το ταξίδι για την Metropolis, μέσα σε 200 σελίδες μας διηγείται πώς από τον χαρισματικό Clark Kent του Smallville προέκυψε ο θρυλικός Superman. Ο Miller επανέρχεται σε κλασσικά μοτίβα της origin story του Superman, όμως επιχειρεί και να καινοτομήσει προσθέτοντας νέες πτυχές σε αυτήν την λιγότερο γνωστή περίοδο της ζωής του ήρωα. Ίσως την πιο πρωτότυπη πινελιά την έδωσε στο δεύτερο τεύχος όπου τοποθετεί τον Clark στον στρατό με την πεποίθηση ότι με αυτόν τον τρόπο μπορεί να εκπληρώσει την επιθυμία του πατέρα του να κάνει καλύτερο τον κόσμο. Ο Clark σε εκείνη τη φάση της ζωής του έχει μάθει να συγκρατεί τις δυνάμεις του, να μην τις επιδεικνύει, να μην προσπαθεί να ξεχωρίσει και γι’ αυτό φαντάζει λογικό να προσπαθεί να γίνει κομμάτι ενός συνόλου, το οποίο θα βοηθήσει με τις ιδιαίτερες ικανότητές του να πετύχει το στόχο του.

I would say this is more of an "Elseworlds" story than canon as there are too many weird things going on. Guerrero, Tony (September 19, 2016). "Injustice: Year Five Comic Concludes With Superman Versus Batman". GameSpot. Some things felt either rushed or forced, like the inclusion of Batman and Wonder Woman. And the way the comic ends just feels like something is missing.Yes, if they’re able to. I don’t know how many young people can do the plot and lean on the artist to do as much as I was given the ability to. The leeway that Frank gave me, I don’t know many guys … If they can, that’s wonderful. I embraced this, I think it’s the way it should be, but it’s heavy script in the last 20 years. I don’t think it’s necessary to give people dialogue. They should be able to tell a story and give the emotion and facial expressions on their own. Sometimes some artists can’t.